Je stelt eigenlijk grenzen als de verlangens van jouw kind botsen met wat jij graag zou willen.
En omdat een kind dan al snel denkt dat het vervullen van die verlangens hem blij zal maken, zal hij die niet snel opgeven.
Dus de grens wordt getest en geprobeerd om erover heen te gaan.
Maar als je kind tegen een grens op loopt die niet meegeeft, zal hij uiteindelijk opgeven.
Daarom is het van belang dat als je grenzen stelt, dat deze duidelijk en sterk zijn.
Want als ze dat niet zijn, zullen kinderen ongetwijfeld hier nog tegen in opstand komen, in de hoop dat dat jou op andere gedachte kan brengen.
Als je wilt dat jouw grens gerespecteerd zal worden, moet je allereerst zelf geloven in de grens die jij gesteld hebt.
Pas dan kun je laten merken dat verzet ertegen nutteloos is.
Dus dat je echt bewust kiest voor deze regels, vanuit overtuiging.
En welke grenzen of regels dat ook zijn, is natuurlijk heel persoonlijk.
Maar en dat is een grote maar in het geheel, is het wel belangrijk dat hij zich begrepen voelt.
Want anders is de kans groot dat het zal escaleren en er bijvoorbeeld een woede aanval komt.
Dus het is belangrijk dat hij voelt dat jij hem begrijpt, dat jij (ondanks de grens) wel aan zijn kant staat.
Daarom zou empathie een groot onderdeel moeten zijn van het stellen van grenzen.
Daarmee geef je aan dat je hem begrijpt en aan zijn kant staat, no matter what.
Dat je hem heel leuk en lief vindt.
Maar dat de grenzen wel de grenzen zijn.
Als je op liefdevolle manier met hem communiceert en je je inleeft in zijn gevoelens en die ook benoemt dan weet hij dat je hem wel begrijpt.
En zal hij jouw grenzen ook vele malen eerder accepteren.
Dus bijvoorbeeld: “Je houdt van rennen, en dat is heel leuk. En straks in het park mag je heel hard rennen. Maar hier bij de auto’s wil ik dat je mijn hand vasthoudt” etc
Of “je vindt het leuk he om op de bank te springen (dus je erkent zijn gevoel)
maar ik wil niet dat je op de bank springt met je schoenen (dus je stelt de grens)
Dus als je je schoenen uit doet mag je weer springen, zal ik je helpen?
Of "Ik zie dat je veel plezier hebt in het maken van de tekening en dat je niet wilt stoppen (gevoel erkennen)
"maar het is nu tijd voor het gebed, dus moet je even stoppen" (je stelt de grens)
"Daarna kan je weer verder tekenen".
Dus help je kind door in verbinding met hem te blijven en zelf rustig te blijven.
Toon empathie en bekijk de situatie van zijn kant en toon hier begrip voor.
Maar houd vast aan jouw grens als je die belangrijk vindt!
Reactie plaatsen
Reacties